روبهکی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 887

1 روبهکی دنبه برد شیر مگر خفته بود جان نبرد خود ز شیر روبه کور و کبود

2 قاصد ره داد شیر ور نه کی باور کند این چه که روباه لنگ دنبه ز شیری ربود

3 گوید گرگی بخورد یوسف یعقوب را شیر فلک هم بر او پنجه نیارد گشود

4 هر نفس الهام حق حارس دل‌های ماست از دل ما کی برد میمنه دیو حسود

5 دست حق آمد دراز با کف حق کژ مباز در ره حق هر کی کاشت دانه جو جو درود

6 هر که تو را کرد خوار رو به خدایش سپار هر کی بترساندت روی به حق آر زود

7 غصه و ترس و بلا هست کمند خدا گوش کشان آردت رنج به درگاه جود

8 یارب و یارب کنان روی سوی آسمان آب ز دیده روان بر رخ زردت چو رود

9 سبزه دمیده ز آب بر دل و جان خراب صبح گشاده نقاب ذلک یوم الخلود

10 گر سر فرعون را درد بدی و بلا لاف خدایی کجا دردهدی آن عنود

11 چون دم غرقش رسید گفت اقل العبید کفر شد ایمان و دید چونک بلا رو نمود

12 رنج ز تن برمدار در تک نیلش درآر تا تن فرعون وار پاک شود از جحود

13 نفس به مصرست امیر در تک نیلست اسیر باش بر او جبرئیل دود برآور ز عود

14 عود بخیلست او بو نرساند به تو راز نخواهد گشا تا نکشد نار و دود

15 مفخر تبریز گفت شمس حق و دین نهفت رو ترش از توست عشق سرکه نشاید فزود