ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2363

1 ای ز هندستان زلفت رهزنان برخاسته نعره از مردان مرد و از زنان برخاسته

2 آتش رخسار تو در بیشه جان‌ها زده دود جان‌ها برشده هفت آسمان برخاسته

3 جوی‌های شیر و می پنهان روان کرده ز جان وز معانی ساقیان همچو جان برخاسته

4 کفر را سرمه کشیده تا بدیده کفر نیز شاهد دین را میان مؤمنان برخاسته

5 تن چو دیوار و پس دیوار افتاده دلی در بیان حال آن دل این زبان برخاسته

6 رو خرابی‌ها نگر در خانه هستی ز عشق سقف خانه درشکسته آستان برخاسته

7 گر چه گوید فارغم از عاشقان لیکن از او بر سر هر عاشقی صد مهربان برخاسته

8 شمس تبریزی چو کان عشق باقی را نمود خون دل یاقوت وار از عکس آن برخاسته