1 ای ز گل روی تو رونق بستان دل وی ز هوای رخت تازه گلستان دل

2 ای ز رخ مهوشت فُسحت بستان جان وی ز دهان خوشت تنگی میدان دل

3 ای زِ خَم زلف تو سلسله در پای جان وی شکن زلف تو سلسله جنبان دل

4 هست شبستان جان طرّه شبرنگ تو عارض مه پیکرت شمع شبستان دل

5 تا دل سلطان وشم بنده عشق تو شد گشته ام از جان کنون بنده سلطان دل

6 ای تو زلیخای حسن مصر جهان را عزیز کرده به چاه زنخ یوسف کنعان دل

7 ای بت عشوه فروش تا به ابد نشکند گرمی بازار تو از در دکان دل

8 تا دل من دست زد در خم گیسوی تو می نگذارد بلا دست ز دامان دل

9 می گذری ای صبا بر سر بالین دوست از خم زلفش بپرس حال پریشان دل

10 گفتم از احوال دل هیچ نگویم به کس وه که به دامن رسید چاک گریبان دل

11 مرغ صبا! صبحدم خیز و برو عرضه دار در بر بلقیسِ عهد حالِ سلیمان دل

12 بانوی جمشید عهد اعظمه دلشاد شاه آنکه شد از نام او شاد دل و جان دل

13 آنکه اگر تا ابد کسب صفاتش کند هیچ نداند هنوز سرّ سخندان دل

14 وآنکه نگنجد به دل حشتمش از کبریا گرچه نگنجد به وهم حدّ بیابان دل

15 تا نگذارد درون آرزوی نفس را حاجب عصمت نشان بر در ایوان دل

16 در حرم هیچ دل بار هوس ره نیافت تا به حشر عصمتش گشت نگهبان دل

17 ای قد و خدّ ترا خوانده عروسان خلد سرو گلستان جان لاله بستان دل

18 وصف تو گوید همه طوطی خوش نطق جان مدح تو خواند همه بلبل خوشخوان دل

19 خدمت تو کسوتی ست راست به بالای جان مدحت تو آیتی ست آمده درشان دل

20 گر نرسیدی به کس نکهتی از خُلق تو کی بشکفتی ز غم غنچه خندان دل

21 عرصه ملک جهان هست به کام دلت گرچه کسی را جهان نیست به فرمان دل

22 هر که نخواهد ترا خرّم و خندان و شاد تا ابدش باد غم ساکن زندان دل

23 ای شه والاگهر بنده کمتر جلال خون دل آورده است پیش تو بر خوان دل

24 سیل جفای سپهر کرد دلم را خراب دل ده و معمور کن خانه ویران دل

25 دارم از اندوه دهر بی سر و سامان دلی حال من اندازه کن از سر و سامان دل

26 تو ز سر مرحمت بر دلم آبی بزن ورنه بسوزد مرا آتش پنهان دل

27 سهل مدان نظم من زانکه بسش نکته هست لؤلؤیی از بحر جان گوهری از کان دل

28 گوهر نظم مرا جوهرییی در خور است تا که برآرد گهر زین گهرافشان دل

29 تا که به میدان دهر دلشدگان را بود زلف کمند بتان موضع جولان دل

30 تا متزلزل شود طارم ایوان جان تا متخلّل شود جمله ارکان دل

31 باد سر کوی تو منزل و مأوای جان با خم گیسوی تو بیعت و پیمان دل

32 تا فلک و آفتاب هست چو چوگان و گوی گوی مراد تو باد در خم چوگان دل

33 باد دل دشمنت مکمن طوفان غم هم تن و هم جان او غرقه طوفان دل