1 مگر یک روز محمود عدوبند پسر را گفت کای داننده فرزند

2 ببین تا پیل چندست این زمانم که من اکنون عددشان می‌ندانم

3 پسر بشمرد و گفتش ای خداوند هزار و چار صد پیلست در بند

4 شهش گفتا که خود را یاد دارم که یک بُز می‌نیامد در شمارم

5 کنون گر تا بعرشم کار و بارست ز من نیست آن ز فضل کردگارست

6 چو هستت نعمت حق بی‌کناره ترا از شکرِ منعم نیست چاره

7 چو در حقّ تو نعمت بر دوامست دمی بی شکرِ حق بودن حرامست

8 وگر نفس تودر شکرست کاهل دلت باید که این مشکل کند حل

9 چو نفست کاهلی دارد همیشه دلت را هست جِدّ و جهد پیشه

10 چو نفست مردِ کار خویش باشد دلت در کار خود درویش باشد

11 نکو زان سود کرد و بد زیان کرد که هر کس آنچه دارد خرج آن کرد