1 مگر یک روز ابراهیم ادهم بپرسید از یکی درویش پُر غم

2 که بودی با زن و فرزند هرگز چنین گفت او که نه، گفتا زهی عِز

3 بدو درویش گفت ای مرد مردان چراگوئی، مرا آگاه گردان

4 چنین گفت آنگه ابراهیم کای مرد هر آن درویش درمانده که زن کرد

5 به کشتی در نشست او بی خور و خواب وگر فرزندش آمد گشت غرقاب

6 دل از فرزند چون در بندت افتاد که شیرین دشمنی فرزندت افتاد

7 اگرچه در ادب صاحب قرانی چو فرزندت پدید آمد نه آنی

8 اگرچه زاهدی باشی گرامی چو فرزند آمدت رندی تمامی