1 مگر بیهوده هان ای موش خاموش چو افتادی در آتش در همی جوش

2 خلاف شرع و دین کردی شدی مست اگر خونت بریزم جای آن هست

3 مرا استاد پندی داد نیکو کز آن پند آمدم فرخنده مه رو

4 مرا گفتا که تو بیرون مبر سر اگر فیلی و خصم از پشه کمتر

5 مشو ایمن که کم یا بیش گردد زنیش او ترا دل ریش گردد

6 مشو از فکر او ایمن که ناگاه در اندازد ترا از مکر در چاه

7 نکردم پند استادان فراموش مرا آن پند شد چون حلقه در گوش

8 ببر از من امید رستگاری بجز مردن دگر کاری نداری

9 نخواهی رستگار آمد ز دستم که بسیاری کمین تو نشستم