هر کس به تماشایی رفتند از سعدی شیرازی غزل 511

1 هر کس به تماشایی رفتند به صحرایی ما را که تو منظوری خاطر نرود جایی

2 یا چشم نمی‌بیند یا راه نمی‌داند هر کاو به وجود خود دارد ز تو پروایی

3 دیوانه عشقت را جایی نظر افتاده‌ست کآنجا نتواند رفت اندیشه دانایی

4 امید تو بیرون برد از دل همه امیدی سودای تو خالی کرد از سر همه سودایی

5 زیبا ننماید سرو اندر نظر عقلش آن کش نظری باشد با قامت زیبایی

6 گویند رفیقانم در عشق چه سر داری گویم که سری دارم درباخته در پایی

7 زنهار نمی‌خواهم کز کشتن امانم ده تا سیرترت بینم یک لحظه مدارایی

8 در پارس که تا بوده‌ست از ولوله آسوده‌ست بیم است که برخیزد از حسن تو غوغایی

9 من دست نخواهم برد الا به سر زلفت گر دسترسی باشد یک روز به یغمایی

10 گویند تمنایی از دوست بکن سعدی جز دوست نخواهم کرد از دوست تمنایی