هر شعر کز اوراق کهن میخوانی از سحاب اصفهانی رباعی 41

1 با غیر ز می پر است جامت شادیم به عیش ناتمامت

2 اندیشه ی مرهم ارکند دل گو لذت زخم او حرامت

1 در دلم خار غم خلیدهٔ اوست پشتم از بار دل خمیدهٔ اوست

2 تیغ کین هر زمان کشیدهٔ اوست صید دل‌ها به خون تپیدهٔ اوست

1 دانی که شوخ خوش سخن خوش کلام ما حرفی که ناورد به زبان چیست؟ نام ما

2 حاصل شود به نیم نگاه تو کام ما ای لطف ناتمام تو عیش تمام ما