هرگه روم از خویش به سودای از بیدل دهلوی غزل 1807

1 هرگه روم از خویش به سودای وصالش توفان ‌کند از گرد رهم بوی خیالش

2 خواندند به‌کوثر ز لب یار حدیثی از خجلت اظهار عرق‌کرد زلالش

3 رنگی‌که دمید از چمن وحشت امکان بستند همان نامهٔ پرواز به‌بالش

4 از کلفت آیینهٔ عشاق حذر کن بر جلوه اثر می‌کند افسون ملالش

5 عمری‌ که ز جیبش شرر خسته نخندد بگذار که پا‌مال کند گردش مالش

6 تحریک زبان صرفهٔ بی‌مغز ندارد سررشتهٔ‌رسوایی‌کوس است دوالش

7 درویش همان قانع آهنگ خموشیست هم‌کاسهٔ چینی نتوان یافت سفالش

8 کلکی ‌که به سر منزل معنی‌ست عصایم صد شمع توان ریختن از رشتهٔ نالش

9 از مکر فلک اینهمه غافل نتوان زیست چین حسدی هست در ابروی هلالش

10 بیدل به قفس کرده‌ام از گلشن امکان رنگی‌که نه پرواز عیانست و نه بالش