1 هر بشری که صاف شد در دو جهان ورا دلی دید غرض که فقر بد بانگ الست را بلی

2 عالم خاک همچو تل فقر چو گنج زیر او شادی کودکان بود بازی و لاغ بر تلی

3 چشم هر آنک بسته شد تابش حرص خسته شد و آنک ز گنج رسته شد گشت گران و کاهلی

4 گنج جمال همچو مه جانش بدیده گفته خه بر ره او هزار شه آه شگرف حاصلی

5 وصف لبش بگفتمی چهره جان شکفتمی راه بیان برفتمی لیک کجاست واصلی

6 جان بجهان و هم بجه سر بمکش سرک بنه گر چه درون هر دو ده نیست درون قابلی

7 ای تبریز مشتهر بند به شمس دین کمر ز آنک مبارک است سر بر کف پای کاملی