هر عارض افروخته مشاطه از اسیر شهرستانی غزل 297

1 صبح است مست باده دوشینه هوا چاک است از تبسم گل سینه هوا

2 پر می زند چو باز شکاری قدح ز موج بال تذرو دیده در آیینه هوا

1 گردش چشم تغافل ساغر لبریز ما اشک گلگون است در راه طلب شبدیز ما

2 در شهادت رگ برآورده است هر مویی زتن نشتری دارد ز هر مژگان به کف خونریز ما

1 سیرکن نو رسیده ما را وحشت آرمیده ما را

2 ای کبوتر دچار باز شوی دیده ای نور دیده ما را