هر سر موی من از دود تو در فریاد از قدسی مشهدی غزل 105

1 هر سر موی من از دود تو در فریاد است ناله‌ام نغمه نی نیست که گویی بادست

2 دیده بی‌نور شود گر نکنم گریه چو شمع مردم چشم مرا خانه ز سیل آباد است

3 تندی خوی تو از تاله فرو بسته لبم ورنه حیثیت مرغان چمن فریادست

4 برگ سبزی به چمن کو که نشوید ابرش؟ بر خط سبز مکن تکیه که سرو آزادست

5 بر سر چارسوی عشق هنرمندانند هرکه شاگردی این طایفه کرد استادست