هر کرا یاری برای خویشتن از طبیب اصفهانی غزل 129

1 هر کرا یاری برای خویشتن ما و یار بیوفای خویشتن

2 تا بکی در بزم خاص اغیار را می توان دیدن بجای خویشتن

3 محفلم را مطربی درکار نیست بیخودم از ناله های خویشتن

4 آشیانی دیدم از هم ریخته یادم آمد از سرای خویشتن

5 تا زدم در کوی رسوائی قدم سرمه کردم خاک پای خویشتن

6 ناصحم گوید که ترک عشق کن می زند حرفی برای خویشتن

7 کعبه را سنگ نشان دیدم طبیب تا شدم خود رهنمای خویشتن