هرگوشه چو مینا، صنم حور از قدسی مشهدی غزل 458

1 هرگوشه چو مینا، صنم حور سرشتی در زیر فلک نیست چو میخانه بهشتی

2 تنگ است چنان عرصه افلاک که گویی چون خانه خم گشته بنا، بر سر خشتی

3 چون غنچه که باشد که گریبان نکند چاک؟ آواز نی و جام می و دامن کشتی

4 آن گریه کجا رفت که طوفان صفتش را بر صفحه دریا به خط موج نوشتی؟

5 دیدند دغا باختن کعبه روان را آن قوم که بر کعبه گزیدند کنشتی

6 خم بر سر خود داد ز افتادگی‌اش جای در میکده کمتر نتوان بود ز خشتی

7 نامم نتوان برد ز خواری برش امروز آن روز کجا شد که به من نامه نوشتی

8 قدسی خبرت نیست که در میکده عشق هر گوشه بهشتی‌ست نهان در ته خشتی