ای رشک گل تازه رخ چون از اوحدی مراغه‌ای غزل 671

1 ای رشک گل تازه رخ چون سمن تو عرعر خجل از قد چو سرو چمن تو

2 پای نفس اندر جگر نافه شکسته بوی شکن طرهٔ‌عنبر شکن تو

3 آنها که به مویی بفروشند بهشتی مویی به جهانی بخرند از بدن تو

4 دل تنگ شود غنچه و لب خشک و جگر خون از رشک شکر خندهٔ تنگ دهن تو

5 بر عقد گهر طعنه زند گاه تبسم آن رستهٔ دندان جو در عدن تو

6 بر پیرهن ار نقش کنی صورت نرگس بینا کندش بوی خوش پیرهن تو

7 شد کاسته چون موی تن اوحدی، ارچه کاهیدن مویی نپسندد ز تن تو

8 در حلق دل سوختهٔ شیفته خاطر زنجیر بلا گشته دو مشکین رسن تو