بس که بپیچد به خویش جاده از غالب دهلوی غزل 274

1 بس که بپیچد به خویش جاده ز گمراهیم ره به درازی دهد عشوه کوتاهیم

2 شعله چکد غم کرا گل شکفد مزد کو شمع شبستانیم باد سحرگاهیم

3 جور بتان دلکش ست محو بداندیشیم پند کسان آتش ست داغ نکو خواهیم

4 گوشه ویرانه را آفت هر روزه ام منزل جانانه را فتنه ناگاهیم

5 دور فتادم ز یار ماهی بی دجله ام نیست دلم در کنار دجله بی ماهیم

6 بنده دیوانه ام مخطی و ساهی خوشم حکم ترا مخطیم قهر ترا ساهیم

7 آن تن چون سیم خام وان همه انگیز تن تا چه فراهم شده ست اجرت جانکاهیم

8 از صف طفلان و سنگ ره شده بر خلق تنگ زود ز کو نگذرد کوکبه شاهیم

9 جذب تو باید قوی کان ببرد باک نیست گر نتواند رسید بخت به همراهیم

10 غالب نام آورم نام و نشانم مپرس هم اسداللهم و هم اسداللهیم