1 بسکه بیمارتو بر بستر غم یکرو ماند یاد گرداندن اگر داشت ته پهلو ماند

2 زندگی رفت ولی پاس وفا را نازم کز قد خم به سر سایهٔ آن ابرو ماند

3 چون مه نو همه را پیش‌کماندار قضا تیغ جرأت سپر افکند و خم بازو ماند

4 تا قیامت اثر ننگ فضولی باقیست چینی مجلس فغفورشکست و مو ماند

5 همه رفتند ازین باغ و طلب درکار است آنچه از فاخته‌ها ماند همین ‌کوکو ماند

6 بازمی‌داردت از هرزه‌دوی کسب کمال نافه چون پخته شد از همرهی آهو ماند

7 گردن از جیب چه تصویر برآرم یارب رنگ در خامهٔ نقاش سر زانو ماند

8 ای حباب آینهٔ حسن وقار تو حیاست چون عرق‌ریختی از چهره نخواهد رو ماند

9 همچو عکسی ‌که برد سادگی از آینه‌ها هرچه در طبع تو جا کرد تو رفتی او ماند

10 فوت فرصت المی نیست‌که زایل‌گردد رنگها رفت و به تشویش دماغم بو ماند

11 من‌گم‌کرده بضاعت به چه نازم بیدل دلکی بود ازبن پیش در آن‌ گیسو ماند