بس که دود آه عاشق پرده افلاک از قدسی مشهدی غزل 243

1 بس که دود آه عاشق پرده افلاک شد سینه افلاک از داغ کواکب پاک شد

2 پا ز عزت بر زمین ننهد ملک در شهر عشق بس که در هر کوچه‌اش جسم عزیزان خاک شد

3 اتحادی هست با خونین‌دلانم، زان سبب غنچه پیراهن درید و سینه من چاک شد

4 بر فروزد عارض معشوق از اظهار نیاز روی گل از شرم عشق بلبل آتشناک شد