فرش زمردین به زمین از اوحدی مراغه‌ای غزل 288

1 فرش زمردین به زمین در کشیده‌اند و آنگه برو، ز گل، علم زر کشیده‌اند

2 دوشیزگان باغ طبقهای سیم و زر بر سر نهاده، پیش صنوبر کشیده‌اند

3 آن سبزهای سایه نشین بین، که پیش گل دامن ز ماهتاب وز خور در کشیده‌اند

4 گلها به دستیاری نم شاخ سبزه را از خاک بر گرفته و در بر کشیده‌اند

5 بر لوح خاک صورت کرسی لاله را گویی که عرشیان به قلم بر کشیده‌اند

6 خط بنفشه گرد رخ شاهدان باغ هم تازه نقش بسته و هم تر کشیده‌اند

7 شب را و روز را به ترازوی مهر و ماه دریاب تا: چگونه برابر کشیده‌اند؟

8 مرغان صبح خیز چو عشاق اشک ریز در پرده‌های تیز فغان در کشیده‌اند

9 ترکان گل ز راوق شبنم شراب صرف در جام لاله کرده و اندر کشیده‌اند

10 بر روی سوسن از خط رنگین نگاه کن کز سیم و لاجورد و معصفر کشیده‌اند؟

11 با سروشان اگر نه خلافیست در ضمیر این بیدها ز بهر چه خنجر کشیده‌اند؟

12 ای باغبان، به سرزنش بید و سرو کوش تا خود چرا ز خط چمن سر کشیده اند

13 خرم دل آن کسان که درین دم به یاد دوست چون اوحدی نشسته و ساغر کشیده‌اند