ای عید روزه‌داران از اوحدی مراغه‌ای غزل 158

1 ای عید روزه‌داران ابروی چون هلالت وی شام صبح خیزان زلف سیاه و خالت

2 خورشید چرخ خوبی عکس فلک نوردت ناهید برج شادی روی قمر مثالت

3 پشت فلک شکسته مهر قضا توانت روی زمین گرفته عشق قدر مجالت

4 عمر منی، وفا کن، تا برخوردم ز وصلت مرغ توام، رها کن، تا می‌پرم به بالت

5 دردا! که در فراقت خرمن به باد دادم وانگه ندیده یک جو از خرمن وصالت

6 گفتی مرا که: داری میلی به جانب من میلم بسیست لیکن، لیکن می‌ترسم از ملالت

7 کی چون خیال گشتی از ناخوشی تن او!؟ گر اوحدی ندیدی در خواب خوش خیالت

8 بیچاره اوحدی را ملکی نبود و مالی ورنه هم از کناری بفریفتی به مالت