1 ای نفس چو سگ آخر تا چند زنی دندان وز کبر کسان رنجی و اندر تو دو صد چندان

2 گریانی و پرزهری با خلق چه باقهری مانند سر بریان گشته که منم خندان

3 من صوفی باصوفم من آمر معروفم چون شحنه بود آن کس کو باشد در زندان

4 معذوری خود دیده در خویش ترنجیده عذر دگران خواهد از باب هنرمندان

5 بر دانش و حال خود تأویل کنی قرآن وان گاه هم از قرآن در خلق زنی سندان

6 آب حیوان یابی گر خاک شوی ره را وز باد و بروت آیی در نار تو دربندان

7 بگریز از این دربند بر جمله تو در دربند جز شمس حق تبریز سلطان شکرقندان