غباری کان گل از دامن از بابافغانی شیرازی غزل 242

1 دل از نظارهٔ آن گلعذارم گلشنست امشب چراغ از روغن بادام چشمم روشنست امشب

2 سپندم خوشهٔ پروین و شمع مهر هم‌زانو مه نو پاسبان و زهره‌ام چوبک‌زنست امشب

1 وبال گشت گل باده بر پلاس مرا که هر که دید بدی گفت در لباس مرا

2 اساس قصر بهشتم چگونه راست شود چو صرف میکده ها میشود اساس مرا

1 دوش جان زندگی از چشمه ی حیوان تو داشت دیده آب دگر از چاه زنخدان تو داشت

2 دل بسی چاشنی ازچشمه ی نوش تو گرفت دیده چندین نمک از پسته ی خندان تو داشت