دوشم فغان و ناله به از اوحدی مراغه‌ای غزل 376

1 دوشم فغان و ناله به هفت آسمان رسید دو دم به دل برآمد و آتش به جان رسید

2 بر تن شنیده‌ای چه رسید از فراق جان؟ از درد دوری تو دلم را همان رسید

3 هرگز جفا نبرده و دوری ندیده‌ام بر من جفا و جور تو نامهربان رسید

4 انصاف من بده: که کجا گویم این سخن؟ کز یار برگزیده به یاران زیان رسید

5 دوشم رقیب بر سر کوی تو دید و گفت: باز این ستم رسیدهٔ فریادخوان رسید

6 ما را مگر به پیش تولطف تو آورد ورنه به سعی ما به کجا می‌توان رسید؟

7 حال من و تو فاش چنان شد، که سالها زین دوستی بهر طرفی داستان رسید

8 یک روز بشنوی که: تن اوحدی ز غم خاک در تو گشت و بدان آستان رسید

9 من بلبلم ز درد بنالم، علی‌الخصوص فصلی که گل شکفته شد و ارغوان رسید