مکن تو با دل من بیش از ملک‌الشعرا بهار غزل 349

1 مکن تو با دل من بیش از این به جور سلوک که ملک زیر و زبر می‌شود ز جور ملوک

2 لبت به نغمهٔ جان‌بخش چون مسیحا، جان دهد به پیکر بی‌روح مردم مفلوک

3 وفا کنی بچشیم و جفا کنی بکشیم به حکم آن که بتان مالکند و ما مملوک

4 کند قمر به رخت سجده‌؟ این بود معلوم رسد به نور رخت زهره‌؟ این بود مشکوک

5 بهار شاهد من در کمال حسن بود چو آیت و دگران چون قبالهٔ محکوک