هله از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2374

1 هله صیاد نگویی که چه دام است و چه دانه که چو سیمرغ ببیند بجهد مست ز لانه

2 بجز از دست فلانی مستان باده که آن می برهاند دل و جان را ز فسون و ز فسانه

3 بخورد عشق جهان را چو عصا از کف موسی به زبانی که بسوزد همه را همچو زبانه

4 نه سماع است نه بازی که کمندی است الهی منگر سست به نخوت تو در این بیت و ترانه

5 نبود هیچ غری را غم دلاله و شاهد نبود هیچ کلی را غم شانه گر و شانه

6 به دهان تو چنین تیغ نهاده‌ست نهنده مثل کارد که گیرد بر تیغی به دهانه

7 که خیالات سفیهان همه دربان الهند نگذارند سگان را سوی درگاه و ستانه

8 نگذارند غران را که درآیند به لشکر که بخندد لب دشمن ز کر و فر زنانه

9 چو ندیده‌ست نشانه نبود اسپر و تیرش چو نخورده‌ست دوگانه نبود مرد یگانه