نگیرد تا دلت در دل دری از سحاب اصفهانی غزل 107

1 به قصد صید دیگر ریخت خون صید دل ما را و گرنه هرگز این طالع نباشد بسمل ما را

2 به راه منزل اغیار پویانست و از خجلت به هر کس می رسد پرسد نشان منزل ما را

1 از آب و اشک ای لبت از خوی می در آب جان تا به کی در آتش و تن تا به کی در آب؟

2 جسم مرا به کوی تو آورد سیل اشک چون کشتئی که مرحله ها کرده طی در آب

1 تا این دل دیوانه بود عاقلهٔ ما از طعن جنون بیهده باشد گلهٔ ما

2 آسوده غم عشق ز تنگی دو عالم روزی که نمودند به او حوصلهٔ ما