در دل نگذارمت که افگار شوی از مولانا رباعی 1859

1 با هستی و نیستیم بیگانگی است وز هر دو بریدیم نه مردانگی است

2 گر من ز عجایبی که در دل دارم دیوانه نمی‌شوم ز دیوانگی است

1 ای گزیده یار چونت یافتم ای دل و دلدار چونت یافتم

2 می گریزی هر زمان از کار ما در میان کار چونت یافتم

1 ای خیره نظر در جو پیش آ و بخور آبی بیهوده چه می‌گردی بر آب چو دولابی

2 صحراست پر از شکر دریاست پر از گوهر یک جو نبری زین دو بی‌کوشش و اسبابی

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند