نپیماید کسی راه حرم، گر از قدسی مشهدی غزل 333

1 نپیماید کسی راه حرم، گر من ز پا افتم نداند سجده بت، از برهمن گر جدا افتم

2 به صد شمشیر، کوته کی شود دست تمنایم سر ببریده فتراک تو جوید، گر ز پا افتم

3 نمی‌خوانم فسون عقل تا صید جنون گردم نمی‌بندم به گردن حرز، شاید در بلا افتم

4 فغانم زنده دارد ناله مرغان گلشن را مزار بلبلان گردد چمن گر از نوا افتم

5 من آن مرغم که گر از آشیان غم هوا گیرم همان ساعت چو مرغ تازه پرواز از هوا افتم

6 فریب آشنایان بین، که روز وصل جانان هم به فکر ناامیدی از نگاه آشنا افتم

7 دماغم برنمی‌تابد ز سودا عطر گل قدسی همان بهتر که روزی چند از چشم صبا افتم