تا نگذری از قشر منقا از نظیری نیشابوری رباعی 133

1 تا به کی بر خرقه بندم جسم غم فرسوده را سر به طوفان می دهم این مشت خاک سوده را

2 در درون همچون عنب شد خوشه اشکم گره بس فرو خوردم به دل خون های ناپالوده را

1 گشت دوزخ شرری ز آتش سودایش ریخت شد قیامت قدری فتنه زبالایش ریخت

2 هرکه را زلف جوی مشک به پیمانه فکند خنده مشتی نمک سوده به صهبایسش ریخت

1 آن که شب داد توبه ام ز شراب امشبم باز دید مست و خراب

2 لب ساغر چنان زنم بوسه که درآرم حریف را از خواب