ناموس از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2306

1 ناموس مکن پیش آ ای عاشق بیچاره تا مرد نظر باشی نی مردم نظاره

2 ای عاشق الاهو ز استاره بگیر این خو خورشید چو درتابد فانی شود استاره

3 آن‌ها که قوی دستند دست تو چرا بستند زیرا تو کنون طفلی وین عالم گهواره

4 چون در سخن‌ها سفت و الارض مهادا گفت ای میخ زمین گشته وز شهر دل آواره

5 ای بنده شیر تن هستی تو اسیر تن دندان خرد بنما نعمت خور همواره

6 تا طفل بود سلطان دایه کندش زندان تا شیر خورد ز ایشان نبود شه میخواره

7 از سنگ سبو ترسد اما چو شود چشمه هر لحظه سبو آید تازان به سوی خاره

8 گوید که اگر زین پس او بشکندم شادم جان داد مرا آبش یک باره و صد باره

9 گر در ره او مردم هم زنده بدو گردم خود پاره دهم او را تا او کندم پاره