الاهی تا زمین باد و زمان از وحشی بافقی قصیده 10

1 الاهی تا زمین باد و زمان باد به حکمت هم زمین هم آسمان باد

2 کمین جولانگه خورشید رایت فضای باختر تا خاوران باد

3 زمین مسندگه کمتر غلامت بساط قیروان تا قیروان باد

4 پناه ملک و ملت میرمیران که امرت حکم فرمای جهان باد

5 جناب و سدهٔ فرهنگ و بختت ملاذ و ملجاء پیر و جوان باد

6 حریم ساحت انصاف و عدلت مقر و مأمن امن و امان باد

7 به کاخ همتت اطباق افلاک به جای پایه‌های نردبان باد

8 ابد پیوند عمر دیر پایت بقای جاودانی را ضمان باد

9 به شکر نوبهار فیض عامت چو سوسن برگها یکسر زبان باد

10 به ذکر خیر فروردین لطفت تمام غنچه‌های گل دهان باد

11 گل فصل ربیع دولت تو سپردار ریاحین از خزان باد

12 تف کین تو با دمسری مهر چو آتش در هوای مهر جان باد

13 ریاضی کن شد از بخت تو سرسبز درخت آن درفش کاویان باد

14 زلال چشمهٔ بخت بلندت نهال انگیز جوی کهکشان باد

15 در آن ایوان که بنشینی چو شاهان گدایی منصب سلطان و خان باد

16 به مسندگاه بی‌همتا نشینی گدای کشورت خسرو نشان باد

17 ز عالم گیر شاهان جهان بخش غلام کمترت کشور ستان باد

18 دیاری را که خواهد فتنه ویران در او آثار قهرت قهرمان باد

19 چو مرزی خواهد آبادانی از من در او تأثیر لطفت مرزبان باد

20 از آن سوی مکان وز لامکان هم ز قدرت کاروان در کاروان باد

21 به اردوی جلالت کآسمانست ز رفعت سایبان در سایبان باد

22 ز راه رفعتت گردی که خیزد غبار دیدهٔ وهم و گمان باد

23 مسیر اختران در سیر امرت به سان گوهر اندر ریسمان باد

24 خطوط نورخورشید جلالت صف مژگان و چشم فرقدان باد

25 سمندت هم به پیکر هم به پویه به رخش آسمانی توأمان باد

26 سپهرت باد یکران وز مه نو کهن داغ تواش بر روی ران باد

27 برای جامعه جاوید مهتاب ز حفظت تاب در تاب کتان باد

28 پی اسباب خصم اشک پاشت در آتشخانه نم را پاسبان باد

29 به کیف و کم گزندی نارسیده ز حفظت آب و آتش را قران باد

30 ز فیضت بر سر دریای آتش به جای دود نیلوفر عیان باد

31 جهان را بخششت بی بحر و کانست دل و دستت به جای بحر و کان باد

32 شکسته وقت تعجیل عطایت در سد خانه گنج شایگان باد

33 به سودای سر بازار جودت متاع هر دو عالم رایگان باد

34 ز عدلت در زوایای زمانه عقاب و صعوه در یک آشیان باد

35 به تیهو باز را در دور دادت نه تنها وصل ، وصلت درمیان باد

36 عزالان را به دورت دست بازی همه با سبلت شیر ژیان باد

37 به عهد انتقامت پای پشه لگد کوب سر پیل دمان باد

38 شب از آسایش ایام عدلت ز دوش گرگ بالین شبان باد

39 ز بیمت خنجر وشمشیر مریخ گروگان عصا و طیلسان باد

40 در آب افتد اگر برخی زخمت روان چون آتش اندر پرنیان باد

41 پی قربانگه عید جلالت اسد گاو فلک را پاسبان باد

42 چو کلب گرسنه از خوان جودت اسد در حسرت یک استخوان باد

43 رسیده جان به لب از جوع کلبی بداندیش تو بر هر در دوان باد

44 بسان سگ دو چشمش چار و هر چار سفید اندر ره یک پاره نان باد

45 در زندان قهر ایزدی را سر خصمت به جای آستان باد

46 به هر در کز اجل بانگی بر آید در او طفل عدویت در فغان باد

47 به چاهی در رود هر جا نهد پای ز بس بند بداندیشت گران باد

48 سمند تند عمر دشمنت را عنان در دست مرگ ناگهان باد

49 رگ و پی ریشه ریشه خون بر او خشک ز خوفت خصم را چون زعفران باد

50 چو راز اندر نهاد راز داران به سر نیستی خصمت نهان باد

51 اجل چون دست بندد بر حسودت بلا تیر و قضای بد کمان باد

52 اجل چون غرق خون آید ز رزمی سر بد خواهت او را بر سنان باد

53 چو تیر روی ترکش آزماید جگرگاه بداندیشت نشان باد

54 هزاران سر محرومی کشیده عدویت را میان جسم و جان باد

55 به گاه صور هم جان و تنش را همان سدی که بود اندر میان باد

56 سخندان داورا، معنی شناسا ثنایت زیور نطق و بیان باد

57 چو وحشی گر چه چوی وحشی یکی نیست هزارت مدح گوی و مدح خوان باد

58 اگر یک نکته سنجد کلک نطقش ورای مدح تو سهو اللسان باد

59 به عکس این دو سال رفته با او ترا احسان و لطف بی کران باد

60 ز دست بخششت در آستینش کلید قفل گنج شایگان باد

61 ز تفصیل عطاهای تو او را به هر هنگامه‌ای سد داستان باد

62 ز بس لطف تو طبع بذله سنجش پشیمان از ثنای دیگران باد

63 الا تا بعد باشد لازم جسم الا تا جسم محتاج مکان باد

64 به گیتی هرکجا صاحب مکانیست به حکمت زنده چون جسم از روان باد