دیوه هر چند کابرشم بکند از رودکی سمرقندی مثنوی 6

1 شاد زی با سیاه چشمان، شاد که جهان نیست جز فسانه و باد

2 زآمده شادمان بباید بود وز گذشته نکرد باید یاد

1 هر باد، که از سوی بخارا به من آید با بوی گل و مشک و نسیم سمن آید

2 بر هر زن و هر مرد، کجا بروزد آن باد گویی: مگر آن باد همی از ختن آید

1 با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین با هر که نیست عاشق کم کن قرینیا

2 باشد گه وصال ببینند روی دوست تو نیز در میانهٔ ایشان ببینیا

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار