از خاک یک دو پایه فروتر از بیدل دهلوی غزل 2496

1 از خاک یک دو پایه فروتر نزول ‌کن سرکوبی عروج دماغ فضول‌کن

2 تاب و تب غرور من و ما به سکته‌گیر رقص خیال آبله پا بی‌اصول کن

3 نقصان گل اعادهٔ باغ کمان تست آدم شو و تلاش ظلوم و جهول‌کن

4 خلقی فتاده درگو غفلت زکسب علم چندی تو نیز سیر چراغان غول‌کن

5 سعی نفس به خلوت دل ره نمی‌برد گو صد هزار سال خروج و دخول‌کن

6 فکر رسا مقید اغلاق لفظ چند چندانکه‌کم شودگرهت رشته طول‌کن

7 ای خط مستقیم ادبگاه راستی فطرت نخواهدت ‌که ز مسطر عدول‌ کن

8 تا هرکس از تو در خور فطرت اثر برد چون شوق در طبیعت عالم حلول‌کن

9 افراط جاه نیز ز افلاس نیست کم صبح سفید را به‌تکلف ملول‌کن

10 تا غره کمال نسازد قناعتت بیدل ز خلق منت احسان قبول‌کن