زندگی محروم تکرارست و از بیدل دهلوی غزل 1740

1 زندگی محروم تکرارست و بس چون شرر این جلوه یک بارست و بس

2 از عدم جویید صبح ای عاقلان عالمی اینجا شب تارست و بس

3 از ضعیفی بر رخ تصویر ما رنگ اگر گل می‌کند بارست و بس

4 غفلت ما پردهٔ بیگانگی‌ست محرمان را غیر هم بارست و بس

5 کیست تا فهمد زبان عجز ما ناله اینجا نبض بیمارست و بس

6 نیست آفاق از دل سنگین تهی هرکجا رفتیم کهسارست و بس

7 از شکست شیشهٔ دلها مپرس ششجهت یک نیشتر زارست و بس

8 در تحیر لذت دیدار کو دیدهٔ آیینه بیدارست و بس

9 اختلاط خلق نبود بی‌گزند بزم صحبت حلقهٔ مارست و بس

10 چون حباب از شیخی زاهد مپرس این سر بی‌مغز دستارست و بس

11 ای سرت چون شعله پر باد غرور اینکه‌ گردن می‌کشی‌، دارست و بس

12 بیدل از زندانیان الفتیم بوی گل را رنگ، دیوارست و بس