دلدار چو مغز است و جهان از حکیم سبزواری رباعی 4

1 رشتهٔ تسبیح بگسستیم ما بر میان زنار بربستیم ما

2 جز غمت کو بود با ما همنفس در بروی جملگی بستیم ما

1 شد وقت آنکه باز هوای چمن کنم آمد بهار و فکر شراب کهن کنم

2 حاشا که با جمال جهانگیر عارضت نظاره جانب گل و برگ سمن کنم

1 باغ و گل و مل همه مهیاست هنگام تفرج و تماشاست

2 بخرام برون که بهر تعظیم عمری است بباغ سرو برپاست