دی دوست به بزم باده ام خواند از غالب دهلوی رباعی 62

1 نگویم تازه دارم شیوه جادوبیانان را ولی در خویش بینم کارگر جادوی آنان را

2 همانا پیشکار بخت ناسازم به تنهایی ستوه آورده ام از چاره جویی مهربانان را

1 سینه بگشودیم و خلقی دید کاینجا آتش است بعد از این گویند آتش را که گویا آتش است

2 انتظار جوله ساقی کبابم می‌کند می به ساغر آب حیوان و به مینا آتش است

1 نوید التفات شوق دادم از بلا جان را کمند جذبه طوفان شمردم موج طوفان را

2 پرستارم جگر درباخت یارب در دل اندازش ز بی تابی به زخمم سرنگون کردن نمکدان را