1 ای ماه زحسن خلق تو یافته بهر پر مشک زباد خُلق تو جملهٔ دهر

2 در هر دو جهان کجا توان بود این قهر کان آب حیات را بکشتند به زهر

1 کو دل که بگوید نفسی اسرارش کو گوش که بشنود دمی گفتارش

2 معشوقه جمال می نماید شب و روز کو دیده که تا برخورد از دیدارش

1 ای دل به غم فراق رایی می زن بر چنگ امید او نوایی می زن

2 زنهار هزیمت مشو ار خسته شوی افتاده و خسته دست و پایی می زن