بریدن حیفم آید بعد از اوحدی مراغه‌ای غزل 357

1 بریدن حیفم آید بعد از آن عهد چنین رویی نشاید آن چنان عهد

2 گرفتم عهد ازین بهتر نداری به زودی تازه کن باری همان عهد

3 چو گل عهد تو بس ناپایدارست از آنم پیر کردی، ای جوان عهد

4 به عهدت دست میگیری، چه سودست؟ چو یک ساعت نمی‌پایی بر آن عهد

5 چو فرمانت روان گردید بر من برون رفتی و بشکستی روان عهد

6 میان بستی به خون ریزم دگر بار تو پنداری نبود اندر میان عهد

7 دریغ، ای تیر بالا، ار نبودی ترا با اوحدی همچون کمان عهد