1 ناز کن، ناز، که نازت به جهان می‌ارزد بوسه‌ای از لب لعلت بروان می‌ارزد

2 بگشا غنچهٔ لب را بنما بر همه کس یک شکر خنده که با روح روان می‌ارزد

3 رخ و زلف و خط و خالت به گلستان ماند چه گلستان که به صد باغ جنان می‌ارزد

4 ای صبوحی پس از این جای تو و میخانه زانکه خاکش بهمه کون و مکان می‌ارزد