1 درختی سبز را ببرید مردی برو بگذشت ناگه اهل دردی

2 چنین گفت او که این شاخ برومند که ببریدند ازو این لحظه پیوند

3 ازان ترّست و تازه بر سر راه که این دم زین بریدن نیست آگاه

4 هنوزش نیست آگاهی ز آزار شود یک هفتهٔ دیگر خبردار

5 ز حال خود خبر نه این زمانت ولی چون بر لب آید مرغ جانت

6 بدام از دانه بینی مرغ جان را که این دانه دهد مرغی چنان را

7 چو آدم مرغ جان را داد دانه بیفتاد از بهشت جاودانه

8 ولی آدم اگر گندم نخوردی همی مردم به جز مردم نخوردی

9 ز تو گر مرغ و حیوان می‌گریزند چو زیشان می‌خوری زان می‌گریزند