امید خلق برآور چنانکه از سعدی شیرازی قطعه‌ 429

1 گر غصه روزگار گویم بس قصه بی شمار گویم

2 یک عمر هزارسال باید تا من یکی از هزار گویم

1 اگر مراد تو ای دوست بی مرادی ماست مراد خویش دگرباره من نخواهم خواست

2 اگر قبول کنی ور برانی از بر خویش خلاف رای تو کردن خلاف مذهب ماست

1 شب فراق نخواهم دواج دیبا را که شب دراز بود خوابگاه تنها را

2 ز دست رفتن دیوانه عاقلان دانند که احتمال نماندست ناشکیبا را

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت