هوس پروانه است اما از نظیری نیشابوری غزل 166

1 هوس پروانه است اما به گرد دود می‌گردد نظر خوبست اما دل غبارآلود می‌گردد

2 ز کاوش‌های مژگان تو پرخون دیده‌ای دارم که گر شویم به آب بحر خون‌آلود می‌گردد

3 دلم را کرده ذوقت خوش دگر نگذارم از دستش دهد تا باز ذوقی دست غم فرسود می‌گردد

4 تو گر برهم زنی سودای دل، نازی زیان داری مرا سرمایه دنیا و دین نابود می‌گردد

5 درین مدت غم هجران عبث بر خود پسندیدم ندانستم که از مرگم دلت خشنود می‌گردد

6 کس این بی‌اعتدالی‌های حسنت را کجا گوید که عاشق پیشت از مهر و وفا مردود می‌گردد

7 به شفقت گاه‌گاهی سوی خود می‌خوان «نظیری » را جدایی دیده از وصلت تسلی زود می‌گردد