تواند شد که روزی عبد سالک از صفای اصفهانی مثنوی 3

1 چو گذشتم از علائق بجهان جان گذشتم رخ آن دیار دیدم ز سر جهان گذشتم

2 بسمای فقر دیدم رخ آفتاب دولت بزمین او شدم پست وز آسمان گذشتم

1 آمد و رفت ز سودائی خود یاد نکرد نتوان گفت باین دل شده بیداد نکرد

2 دل من کز شکن طره او بود خراب میتوانست بیک پرسش و آباد نکرد

1 مرا کوهیست بار دل غم یارست پنداری دل من نیست این کوه گرانبارست پنداری

2 انالحق میزند منصور وار این دل که من دارم درون سینه تنگم سر دارست پنداری