مدامت چهره گلگون از بابافغانی شیرازی غزل 42

1 مدامت چهره گلگون از شراب لاله گون بادا ترا خوبی و ما را گرمی مهرت فزون بادا

2 زجامت جرعه یی کز لعل نوشین چاشنی گیرد گرفتاران دل را شعله ی داغ درون بادا

3 چو بگشایی لب از بهر سکون اضطراب من زلعلت هر تبسم سحر و هر گفتن فسون بادا

4 فغان و ناله ی من کز دل محزون برون آید بگوشت خوشتر از صوت و صدای ارغنون بادا

5 دلی کز حلقه ی زلف تو آزادی هوس دارد گرفتار بلا و بسته ی قید جنون بادا

6 نمی‌گویم که دل از خار خار غیر خالی کن همین گویم که خارت از دل غیری برون بادا

7 به عزم خانهٔ چشم فغانی چون قدم مانی دل روشن چراغ راه و شوقت رهنمون بادا