بیا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3075

1 بیا بیا که تو از نادرات ایامی برادری پدری مادری دلارامی

2 به نام خوب تو مرده ز گور برخیزد گزاف نیست برادر چنین نکونامی

3 تو فضل و رحمت حقی که هر که در تو گریخت قبول می کنیش با کژی و با خامی

4 همی‌زیم به ستیزه و این هم از گولیست که تا مرا نکشی ای هوس نیارامی

5 به هیچ نقش نگنجی ولیک تقدیرا اگر به نقش درآیی عجب گل اندامی

6 گهی فراق نمایی و چاره آموزی گهی رسول فرستی و جان پیغامی

7 درون روزن دل چون فتاد شعله شمع بداند این دل شب رو که بر سر بامی

8 مرادم آنک شود سایه و آفتاب یکی که تا ز عشق نمایم تمام خوش کامی

9 محال جوی و محالم بدین گناه مرا قبول می‌نکند هیچ عالم و عامی

10 تو هم محال ننوشی و معتقد نشوی برو برو که مرید عقول و احلامی

11 اگر ز خسرو جان‌ها حلاوتی یابی محال هر دو جهان را چو من درآشامی

12 ور از طبیب طبیبان گوارشی یابی مکاشفی تو بخوان خدا نه اوهامی

13 برآ ز مشرق تبریز شمس دین بخرام که بر ممالک هر دو جهان چو بهرامی