بیا ای که عمرت به هفتاد از سعدی شیرازی بوستان 1

1 بیا ای که عمرت به هفتاد رفت مگر خفته بودی که بر باد رفت؟

2 همه برگ بودن همی ساختی به تدبیر رفتن نپرداختی

3 قیامت که بازار مینو نهند منازل به اعمال نیکو دهند

4 بضاعت به چندان که آری بری وگر مفلسی شرمساری بری

5 که بازار چندان که آکنده‌تر تهیدست را دل پراکنده‌تر

6 ز پنجه درم پنج اگر کم شود دلت ریش سرپنجهٔ غم شود

7 چو پنجاه سالت برون شد ز دست غنیمت شمر پنج روزی که هست

8 اگر مرده مسکین زبان داشتی به فریاد و زاری فغان داشتی

9 که ای زنده چون هست امکان گفت لب از ذکر چون مرده بر هم مخفت

10 چو ما را به غفلت بشد روزگار تو باری دمی چند فرصت شمار