بیا ای باعث شور جنونم از طغرل احراری غزل 261

1 بیا ای باعث شور جنونم که چون زلف دلاویزت نگونم!

2 تویی آن شاهد شیرین تکلم من آن فرهاد کوه بیستونم

3 اگرچه دورم از وصلت ولیکن دلیل شوق باشد رهنمونم

4 نپرسیدی ز احوالم که چون است بیا بنگر که بی‌روی تو چونم!

5 نگفتی درگه پیمان و سوگند که باشد با تو در اینجا سکونم

6 هنوزم در وفا تسلیم نآری چو کردی در جفاها آزمونم

7 کجا شد عهد و پیمانی که کردی؟! فریبیدی به تلبیس و فسونم!

8 به فرمان غمت از من چه سر زد که افکندی چنین خوار و زبونم؟!

9 خیال سوزن مژگانش طغرل رفو سازد همه چاک درونم!