بیا که بی گل رویت دلم قرار از قصاب کاشانی غزل 142

1 آن کس که بار عشق به آهی کشیده است باشد چنانچه کوه به کاهی کشیده است

2 چون صید زخم‌خورده من دل‌شکسته را چشم تو بر زمین به نگاهی کشیده است

1 در دل به جز از عکس رخ دوست نگنجد غیر از خط او گر همه یک موست نگنجد

2 ممتاز نکویان نه چنانی که بگویم بالای دو چشمت اگر ابروست نگنجد

1 کوکبم شد تار و سالم خشک و ماهم پاک سوخت آنچه با من بود از بخت سیاهم پاک سوخت

2 دامن افلاک را یکباره کرد آهم خراب منزل آرامم از اشک نگاهم پاک سوخت