بیا ای دل که نیرنگ و فسونت از طغرل احراری غزل 157

1 بیا ای دل که نیرنگ و فسونت پر به کار آید ز چشمش ساغر اندیشه را رنگ خمار آید

2 ز دور پیچ و تاب آتش دل اشک گلگونم به یاد پای‌بوسش همچو طفل نیسوار آید

3 نمی‌بخشم به غم‌های فراقش روز شادی را که ناگه یک شبی یاد وصالش در کنار آید

4 ز جوش سبزه لعلت شد آه بیدلان افزون که بلبل در چمن هنگام فصل نوبهار آید

5 دهانش را که اصلا نیست امکان وجود او اگر وهمت چو عنقا بر سر شاخ چنار آید

6 صفای عارض و گلگونی رخسار او با هم چو رنگ سرخی برفی که از آب انار آید

7 برات سرنوشت ماست از اعجاز یاقوتی که همچون جامه خونین شهیدت را به کار آید

8 شب یلدای هجرت را اگر چه نیست پایانی بدان امید خرسندم که در روز شمار آید

9 رسد بوی وصالت در دماغم ز اضطراب دل کجا امشب مرا خوابی به چشم انتظار آید؟!

10 چه خوش گفتست طغرل حضرت بحر سخن بیدل تو گر آیی طرب آید بهشت آید بهار آید!