بیا که قصرِ اَمَل سخت سست از حافظ شیرازی غزل 37

1 بیا که قصرِ اَمَل سخت سست بنیادست بیار باده که بنیادِ عمر بر بادست

2 غلامِ همتِ آنم که زیرِ چرخِ کبود ز هر چه رنگِ تعلق پذیرد آزادست

3 چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب سروشِ عالَمِ غیبم چه مژده‌ها دادست

4 که ای بلندنظر شاهبازِ سِدره نشین نشیمن تو نه این کُنجِ محنت آبادست

5 تو را ز کنگرهٔ عرش می‌زنند صفیر ندانمت که در این دامگه چه افتادست

6 نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر که این حدیث، ز پیرِ طریقتم یادست

7 غمِ جهان مخور و پندِ من مَبَر از یاد که این لطیفهٔ عشقم ز رهروی یادست

8 رضا به داده بده، وز جبین گره بگشای که بر من و تو دَرِ اختیار نگشادست

9 مجو درستیِ عهد از جهانِ سست نهاد که این عجوز، عروس هزاردامادست

10 نشان عهد و وفا نیست در تبسمِ گل بنال بلبل بی دل که جای فریادست

11 حسد چه می‌بری ای سست نظم بر حافظ؟ قبولِ خاطر و لطفِ سخن خدادادست